Święto Ofiarowania Pańskiego już dwudziesty siódmy raz przeżywamy jako Dzień Życia Konsekrowanego. Wielu utożsamia je wyłącznie ze stanem zakonnym, jednak różnorodność zgromadzeń, instytutów tak męskich jak i żeńskich to jeszcze nie całość życia konsekrowanego. Słusznie Papież Franciszek określa je mianem „fantazji Ducha Świętego”. W kategorii osób poświęconych Bogu są bowiem jeszcze dziewice konsekrowane, wdowy i wdowcy, a także rzadziej obecne w Kościele pustelnice. Są to tak zwane Indywidualne Formy Życia konsekrowanego, nad którymi opiekę sprawuje biskup diecezjalny i specjalna Podkomisja przy Episkopacie Polski.
1 lutego 2023r. w gorlickiej bazylice w pełni zajaśniał znak życia konsekrowanego naszej diecezji podczas podniosłego obrzędu błogosławieństwa wdowy – Hanny Wlezień.
W uroczystości pod przewodnictwem Księdza Biskupa Ordynariusza Jana Wątroby uczestniczyli oprócz gorlickich duszpasterzy i księży rodaków zaproszeni kapłani zakonni, wśród nich duchowy przewodnik Rzeszowskiej Wspólnoty Wdów konsekrowanych, o. Bolesław Opaliński OFM, Gwardian Ojców Bernardynow w Rzeszowie. Były także dziewice konsekrowane, a nawet jedna z dwóch pustelnic żyjących na terenie diecezji.
Oczywiście najliczniej był reprezentowany stan wdów konsekrowanych. Hanna jako pierwsza parafianka i pierwsza mieszkanka Gorlic weszła przed dwoma laty na drogę formacji do tego stanu.
Trzeba przyznać, że fenomen wdowieństwa poświęconego Bogu rozwija się prężnie i stanowi niewątpliwy znak czasu. Dla porównania: dziewic konsekrowanych jest w naszej diecezji sześć. W maju do ich grona ma dołączyć Kasia (jest jeszcze Teresa, ale ona duchowo przynależy do diecezji przemyskiej). Hanna jest siedemnastą wdową z naszej diecezji, która przez specjalne błogosławieństwo, praktykowane w Kościele już od starożytności, w pełniejszy sposób związała swoje życie z Chrystusem jedynym Oblubieńcem od śmierci małżonka.
Ksiądz Biskup przywołał w homilii biblijne wdowy Starego i Nowego Testamentu, stanowiące przykład i wzór do naśladowania, jak choćby Judyta, prorokini Anna, kobieta ofiarująca swój „wdowi grosz”, czy wreszcie Najświętsza Maryja Panna, służąca Chrystusowi i wspólnocie Kościoła w stanie wdowieństwa.
Podczas obrzędu Hanna otrzymała krzyż i Księgę Liturgii Godzin jako znaki konsekrowanego wdowieństwa. Jak sama powiedziała na koniec uroczystości, modli się za zmarłego męża, a oddając swoje życie Bogu w nowy sposób, „pragnie jedynie zbawienia dusz”. Niech radość bijąca z twarzy Hani stale jej towarzyszy w codziennej służbie, już nie tylko dla swej rodziny, bo konsekrowana wdowa przez fakt zaślubin z Bogiem poszerza swoje serce, by objąć nim całą parafię i tych wszystkich ludzi, do których Pan ją pośle jako świadka swej miłości i obecności w świecie. Ufamy, że przykład Hani pociągnie inne wdowy, a pasterzom uświadomi potrzebę duszpasterstwa wdów i wdowców.
Święto Ofiarowania Pańskiego już dwudziesty siódmy raz przeżywamy jako Dzień Życia Konsekrowanego. Wielu utożsamia je wyłącznie ze stanem zakonnym, jednak różnorodność zgromadzeń, instytutów tak męskich jak i żeńskich to jeszcze nie całość życia konsekrowanego. Słusznie Papież Franciszek określa je mianem „fantazji Ducha Świętego”. W kategorii osób poświęconych Bogu są bowiem jeszcze dziewice konsekrowane, wdowy i wdowcy, a także rzadziej obecne w Kościele pustelnice. Są to tak zwane Indywidualne Formy Życia konsekrowanego, nad którymi opiekę sprawuje biskup diecezjalny i specjalna Podkomisja przy Episkopacie Polski.
